Σκόρπιες σκέψεις

 Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο μήνα στα ΑΕΙ δεν έχει προηγούμενο στην κλίμακα του παραλόγου. Ή μήπως έχει; Η απάντηση κρύβεται μέσα στο εκάστοτε πρίσμα που ο καθένας έχει επιλέξει να παρακολουθήσει τα γεγονότα. Στην παρούσα φάση θα εστιάσω στην αντίδραση των φοιτητών απέναντι στο νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ και όχι το περιεχόμενό του αυτό καθαυτό. Κάτι που μέσα από το δικό μου πρίσμα ξεπερνά τα όρια του παραλόγου.  Όλοι γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία των σχολών των ΑΕΙ τέλει πανελλαδικά υπό κατάληψη. Κάποια από αυτά για τουλάχιστον ένα μήνα, ενώ άλλα -προς τιμήν τους- την έχουν προσφάτως τερματίσει. Πιστεύουν, λένε, πως αυτός είναι ο ιδανικότερος τρόπος διαμαρτυρίας και ότι μ'αυτόν θα καταφέρουν να επιτύχουν το σκοπό τους. Οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία και την αυταπάρνησή τους για συμμετοχή στον αγώνα. Μήπως, όμως, η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική; Μήπως στην προσπάθειά τους να "τερματίσουν" το κοντέρ των κινητοποιήσεων έχασαν κάπου στο δρόμο τ

 Ανέκαθεν η κατεύθυνση ήταν πιο σημαντική από την ταχύτητα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων της σύγχρονης εποχής βαδίζει στο πουθενά, αλλά το πράττει γρήγορα. Η ψευδαίσθηση της ανάγκης για επιτάχυνση της εκπλήρωσης ενός στόχου προκαλεί συχνά σύγχυση, με αποτέλεσμα αυτός να γίνεται ολοένα και πιο ασαφής. Είναι η κατεύθυνση υπεύθυνη για τον καθορισμό των πράξεων που μας υπενθυμίζουν τον τερματισμό του δρόμου και όχι η ταχύτητα με την οποία κινδυνεύεις να σκοντάψεις πάρα να τερματίσεις.  Ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται από τον συνδυασμό των σκέψεων και των συμπεριφορών του. Όταν κάποιος είναι βυθισμένος στις σκέψεις του και δεν τις εξωτερικεύει είναι απίθανο να κατανοήσεις τον σκοπό του, την κατεύθυνσή του. Αντιθέτως, όταν συμπεριφέρεται ταχύτατα δίχως να προηγούνται ορθές σκέψεις, κάπου θα οδηγηθεί γρήγορα, όμως πιθανώς να έχει αλλάξει πολλές κατευθύνσεις. Ο καθορισμός ενός στόχου και της κατεύθυνσης της οποίας θα τον υποδεικνύει απαιτεί ισχυρό χαρακτήρα. Απαιτεί συνθέτες και ταυτόχρον