Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περί ταχύτητας

 Ανέκαθεν η κατεύθυνση ήταν πιο σημαντική από την ταχύτητα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων της σύγχρονης εποχής βαδίζει στο πουθενά, αλλά το πράττει γρήγορα. Η ψευδαίσθηση της ανάγκης για επιτάχυνση της εκπλήρωσης ενός στόχου προκαλεί συχνά σύγχυση, με αποτέλεσμα αυτός να γίνεται ολοένα και πιο ασαφής. Είναι η κατεύθυνση υπεύθυνη για τον καθορισμό των πράξεων που μας υπενθυμίζουν τον τερματισμό του δρόμου και όχι η ταχύτητα με την οποία κινδυνεύεις να σκοντάψεις πάρα να τερματίσεις. 

Ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται από τον συνδυασμό των σκέψεων και των συμπεριφορών του. Όταν κάποιος είναι βυθισμένος στις σκέψεις του και δεν τις εξωτερικεύει είναι απίθανο να κατανοήσεις τον σκοπό του, την κατεύθυνσή του. Αντιθέτως, όταν συμπεριφέρεται ταχύτατα δίχως να προηγούνται ορθές σκέψεις, κάπου θα οδηγηθεί γρήγορα, όμως πιθανώς να έχει αλλάξει πολλές κατευθύνσεις. Ο καθορισμός ενός στόχου και της κατεύθυνσης της οποίας θα τον υποδεικνύει απαιτεί ισχυρό χαρακτήρα. Απαιτεί συνθέτες και ταυτόχρονα μετριασμένες σκέψεις, καθώς και στοχευμένες και θαρραλέες συμπεριφορές. 

Αυτός ο χαρακτήρας χρειάζεται τόσο ισχυρή διάπλαση ώστε να καταφέρνει να αποφεύγει τους άσκοπους περισπασμούς της καθημερινότητας, καθώς και την ψυχική δύναμη να επιβραδύνει λίγο τους φρενήρεις ρυθμούς που μας επιβάλλονται ανούσια. Όσον αφορά στο πρώτο, γίνεται λόγος για την άλογη-αχρείαστη τεχνολογική δικτύωση και το βομβαρδισμό προτύπων του υπερκαταναλωτισμού, λες και όλοι χρειαζόμαστε τα ίδια εφόδια για να επιτύχουμε διαφορετικούς σκοπούς. Απ' την άλλη πλευρά, το γρήγορο συνεπάγεται αντιμετώπιση προβλημάτων σε συντομότερο χρονικό διάστημα, το οποίο με τη σειρά του δίνει τη θέση του συνεχόμενη έκθεση σε στρεσογόνους παράγοντες, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία στην υπέρβασή τους.

Και αν ο σοφός λαός διατυμπανίζει πως "όποιος βιάζεται σκοντάφτει", ο ακόμα σοφότερος Άλμπερτ Αϊνστάιν τόνισε ότι "η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο. Για να διατηρήσεις την ισορροπία σου πρέπει να συνεχίζεις να κινήσε". Επομένως, και η βιασύνη και η ακινησία έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Σημασία έχει να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας το στόχο και να βαδίζουμε στη συγκεκριμένη κατεύθυνση μεθοδικά και αποτελεσματικά, αποφεύγοντας τον αποπροσανατολιμό.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαύρη νύχτα

 Πόσο εύκολα αλλάζουν οι συνθήκες από τη μία στιγμή στην άλλη. Πόσο εύθραυστος είναι πλασμένος ο κόσμος μας. Μπορεί να μην το νιώθεις, αλλά όταν έρθει η δική σου στιγμή συμπαρασύρεσαι απ' το ρέμα και πλέον επιστροφή δεν υπάρχει. Ένας άνθρωπος το βίωσε εχθές. Ήταν η στιγμή του. Εκείνη τη στιγμή μαύρισαν όλα. Για τον ποδοσφαιριστή, τον γιατρό του αγώνα, τον αθλητισμό, τη δημοσιογραφία, αλλά και για τον ποδοσφαιριστή-γιατρό-προπονητή-δημοσιογράφο του πληκτρολογίου. Πιο πολύ, όμως, για έναν εξαιρετικό επιστήμονα και ξεχωριστό άνθρωπο, με εμπειρία όσο λίγοι συνάδελφοί του παγκοσμίως πάνω στην αθλητική τραυματιολογία, ο οποίος μετατράπηκε χθες σε σάκο του μποξ, γιατί? Διότι ξέχασε να ειδικευτεί ΚΑΙ στην ΩΡΛ, δεν κατείχε (όπως και κανένας γιατρός, σε κανένα γήπεδο παγκοσμίως) τα εργαλεία και τα μέσα για μία πλήρη ΩΡΛ εξέταση και το πιο αστείο από όλα, επειδή είχε φωτογραφηθεί στο παρελθόν με αθλητές και παράγοντες από όλα τα μήκη κύματος της χώρας.  Το τι ακούστηκε-γράφτηκε εχθές για αυτό

Ανώτατη. Εκπαιδευτική. Ισοπέδωση

 Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο μήνα στα ΑΕΙ δεν έχει προηγούμενο στην κλίμακα του παραλόγου. Ή μήπως έχει; Η απάντηση κρύβεται μέσα στο εκάστοτε πρίσμα που ο καθένας έχει επιλέξει να παρακολουθήσει τα γεγονότα. Στην παρούσα φάση θα εστιάσω στην αντίδραση των φοιτητών απέναντι στο νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ και όχι το περιεχόμενό του αυτό καθαυτό. Κάτι που μέσα από το δικό μου πρίσμα ξεπερνά τα όρια του παραλόγου.  Όλοι γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία των σχολών των ΑΕΙ τέλει πανελλαδικά υπό κατάληψη. Κάποια από αυτά για τουλάχιστον ένα μήνα, ενώ άλλα -προς τιμήν τους- την έχουν προσφάτως τερματίσει. Πιστεύουν, λένε, πως αυτός είναι ο ιδανικότερος τρόπος διαμαρτυρίας και ότι μ'αυτόν θα καταφέρουν να επιτύχουν το σκοπό τους. Οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία και την αυταπάρνησή τους για συμμετοχή στον αγώνα. Μήπως, όμως, η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική; Μήπως στην προσπάθειά τους να "τερματίσουν" το κοντέρ των κινητοποιήσεων έχασαν κάπου στο δρόμο τ