Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μεγάλοι στόχοι, ναι! Μεγάλες αλλαγές, μάλλον όχι

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί απέτυχε εκείνη η δίαιτα που κάνατε ή γιατί η ετήσια συνδρομή σας στο γυμναστήριο κατέληξε να είναι μία μηνιαία τουριστική εξόρμηση, ή ακόμα και γιατί δεν ολοκληρώσατε εκείνο το βιβλίο που με τόσο ενθουσιασμό ξεκινήσατε να διαβάζετε? Είμαι σίγουρος πως το έχετε κάνει και προβληματίζεστε με την αδυναμία να διατηρήσετε μία συνήθεια έως ότου εκπληρωθεί ο μεγάλος σας στόχος. Το καλό σε όλη αυτήν την ιστορία είναι ότι θέτετε ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, και αυτό υποδηλώνει ότι επιθυμείτε και έχετε την όρεξη για αλλαγές. Το κακό έγκειται στο γεγονός ότι αυτές οι αλλαγές είναι και αυτές μεγάλες. 

Σε λιγότερο από ένα μήνα θα τρέξω 10 χιλιόμετρα και στοχεύω σε έναν καλό χρόνο. Όμως απέχω από κάθε είδους γυμναστικής τους τελευταίους δύο μήνες. Ποιό πιστεύετε ότι θα είναι το αποτέλεσμα αν σήμερα επιχειρήσω να τρέξω αυτήν την απόσταση στο χρόνο που επιθυμώ? Σας εγγυώμαι ότι είναι ανέφικτο χωρίς να καταλήξω στο νοσοκομείο. Κάθε στόχος είναι μεγάλος για τον καθέναν από εμάς ξεχωριστά. Δεν ορίζει κανείς τη σπουδαιότητα του στόχου που εσύ έχεις θέσει. Επομένως, ο στόχος μου είναι μεγάλος. Η μεγάλη αλλαγή, όμως, δηλαδή έπειτα από 2 μήνες απραξίας να αγγίξω τον στόχο αυθημερόν, πιθανότατα θα μου επιφέρει έναν ωραιότατο τραυματισμό και έναν πρόωρο αποχαιρετισμό του στόχου. 

Ποιό είναι το πλάνο λοιπόν? Για τον αγώνα μου, για τον αγώνα σου, τους στόχους μας γενικότερα...Μικρές αλλά αισθητές αλλαγές συνηθειών και συμπεριφοράς. Σήμερα θα τρέξω 3 χιλιόμετρα, μεθαύριο 5, σε μια εβδομάδα 7 και ούτω καθεξής. Αν νιώσετε ότι σήμερα δεν είναι η μέρα σας, είτε γιατί δεν έχετε όρεξη, είτε γιατί δεν προλαβαίνετε να ακολουθήσετε το πλάνο τότε ακόμα και ένα 10λεπτο περπάτημα σας φέρνει πιο κοντά στο μεγάλο στόχο. Αν για παράδειγμα θέλετε να αλλάξετε την καθημερινή διατροφή σας και να τρώτε πιο υγιεινά, η απότομη απόρριψη των γλυκών και των λιπαρών και η αφομοίωση 4 φρούτων και 2 σαλατών στο διατροφικό σας πλάνο από τη μία μέρα στην άλλη, μόνο θετικά αποτελέσματα δε μπορεί να έχει σε βάθος χρόνου. Θα αντέξετε μία εβδομάδα? Και πολύ μπορεί να λέω... 

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να αφομοιώσει γρήγορα μεγάλες αλλαγές συμπεριφοράς. Οτιδήποτε καινούριο κάνουμε, ο εγκέφαλος εκκρίνει ντοπαμίνη, μία ουσία που σε κάνει να ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις και σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για αυτήν την καινούρια αλλαγή. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά που εφαρμόζουμε την ίδια πράξη εκκρίνεται όλο και λιγότερη ντοπαμίνη, μέχρι που χάνουμε το ενδιαφέρον μας και επιστρέφουμε ξανά στις παλιές συνήθειες. Τι μαγικός τρόπος του ανθρώπινου εγκεφάλου για να δοκιμάζουμε συνεχώς καινούρια πράγματα... Με τις μικρές αλλαγές ουσιαστικά "χακάρουμε" αυτό το σύστημα και καταφέρνουμε να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον μας για μία συνήθεια για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. 

Ποιό είναι το μήνυμα λοιπόν? Κάθε μικρή αλλαγή που μας φέρνει έστω και λίγο πιο κοντά στην επίτευξη του στόχου είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την ακραία προσπάθεια προσέγγισής του από τη μία μέρα στην άλλη. Η διάρκεια αυτών των μικρών αλλαγών είναι που ενδυναμώνει την αίσθηση ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος, όχι η ένταση της αλλαγής. Και το σημαντικότερο από όλα, κλείστε τα αυτιά σας απέναντι σε όσους θέλουν να μειώσουν την προσπάθειά σας και μην την διαφημίζετε. Όσο πιο αθόρυβες είναι οι μικρές αλλαγές σας, τόσο πιο θορυβώδης θα δείχνει και η επίτευξη του μεγάλου σας στόχου! 

Υ.Γ. Θα ήθελα να διαβάσω και τις δικές σας προσπάθειες επίτευξης κάποιου στόχου. Είτε που εφαρμόσατε μεγάλες είτε μικρές αλλαγές και αν καταφέρατε να διατηρήσετε το αποτέλεσμα που θέλατε! 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαύρη νύχτα

 Πόσο εύκολα αλλάζουν οι συνθήκες από τη μία στιγμή στην άλλη. Πόσο εύθραυστος είναι πλασμένος ο κόσμος μας. Μπορεί να μην το νιώθεις, αλλά όταν έρθει η δική σου στιγμή συμπαρασύρεσαι απ' το ρέμα και πλέον επιστροφή δεν υπάρχει. Ένας άνθρωπος το βίωσε εχθές. Ήταν η στιγμή του. Εκείνη τη στιγμή μαύρισαν όλα. Για τον ποδοσφαιριστή, τον γιατρό του αγώνα, τον αθλητισμό, τη δημοσιογραφία, αλλά και για τον ποδοσφαιριστή-γιατρό-προπονητή-δημοσιογράφο του πληκτρολογίου. Πιο πολύ, όμως, για έναν εξαιρετικό επιστήμονα και ξεχωριστό άνθρωπο, με εμπειρία όσο λίγοι συνάδελφοί του παγκοσμίως πάνω στην αθλητική τραυματιολογία, ο οποίος μετατράπηκε χθες σε σάκο του μποξ, γιατί? Διότι ξέχασε να ειδικευτεί ΚΑΙ στην ΩΡΛ, δεν κατείχε (όπως και κανένας γιατρός, σε κανένα γήπεδο παγκοσμίως) τα εργαλεία και τα μέσα για μία πλήρη ΩΡΛ εξέταση και το πιο αστείο από όλα, επειδή είχε φωτογραφηθεί στο παρελθόν με αθλητές και παράγοντες από όλα τα μήκη κύματος της χώρας.  Το τι ακούστηκε-γράφτηκε εχθές για αυτό

Περί ταχύτητας

 Ανέκαθεν η κατεύθυνση ήταν πιο σημαντική από την ταχύτητα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων της σύγχρονης εποχής βαδίζει στο πουθενά, αλλά το πράττει γρήγορα. Η ψευδαίσθηση της ανάγκης για επιτάχυνση της εκπλήρωσης ενός στόχου προκαλεί συχνά σύγχυση, με αποτέλεσμα αυτός να γίνεται ολοένα και πιο ασαφής. Είναι η κατεύθυνση υπεύθυνη για τον καθορισμό των πράξεων που μας υπενθυμίζουν τον τερματισμό του δρόμου και όχι η ταχύτητα με την οποία κινδυνεύεις να σκοντάψεις πάρα να τερματίσεις.  Ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται από τον συνδυασμό των σκέψεων και των συμπεριφορών του. Όταν κάποιος είναι βυθισμένος στις σκέψεις του και δεν τις εξωτερικεύει είναι απίθανο να κατανοήσεις τον σκοπό του, την κατεύθυνσή του. Αντιθέτως, όταν συμπεριφέρεται ταχύτατα δίχως να προηγούνται ορθές σκέψεις, κάπου θα οδηγηθεί γρήγορα, όμως πιθανώς να έχει αλλάξει πολλές κατευθύνσεις. Ο καθορισμός ενός στόχου και της κατεύθυνσης της οποίας θα τον υποδεικνύει απαιτεί ισχυρό χαρακτήρα. Απαιτεί συνθέτες και ταυτόχρον

Ανώτατη. Εκπαιδευτική. Ισοπέδωση

 Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο μήνα στα ΑΕΙ δεν έχει προηγούμενο στην κλίμακα του παραλόγου. Ή μήπως έχει; Η απάντηση κρύβεται μέσα στο εκάστοτε πρίσμα που ο καθένας έχει επιλέξει να παρακολουθήσει τα γεγονότα. Στην παρούσα φάση θα εστιάσω στην αντίδραση των φοιτητών απέναντι στο νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ και όχι το περιεχόμενό του αυτό καθαυτό. Κάτι που μέσα από το δικό μου πρίσμα ξεπερνά τα όρια του παραλόγου.  Όλοι γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία των σχολών των ΑΕΙ τέλει πανελλαδικά υπό κατάληψη. Κάποια από αυτά για τουλάχιστον ένα μήνα, ενώ άλλα -προς τιμήν τους- την έχουν προσφάτως τερματίσει. Πιστεύουν, λένε, πως αυτός είναι ο ιδανικότερος τρόπος διαμαρτυρίας και ότι μ'αυτόν θα καταφέρουν να επιτύχουν το σκοπό τους. Οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία και την αυταπάρνησή τους για συμμετοχή στον αγώνα. Μήπως, όμως, η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική; Μήπως στην προσπάθειά τους να "τερματίσουν" το κοντέρ των κινητοποιήσεων έχασαν κάπου στο δρόμο τ