Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου χαμογέλασε κάποιος άγνωστος στο δρόμο, χωρίς να έχει κάποιο κρυφό κίνητρο; Πότε θυμάσαι τελευταία τον εαυτό σου να χαιρετά κάποιον εγκάρδια και να ενδιαφέρεται πραγματικά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άλλος και να μην αρκείσαι σε ένα απλό "επ, τι λέει;" ή "καλά είσαι; τα λέμε"; Πιθανότατα θα χρειαστεί να ανατρέξεις σε ένα παρελθόν που ήσουν ένας άλλος εαυτός σου, μια άλλη εκδοχή αυτού που τρέφεις αυταπάτες ότι είσαι ακόμα. Ενδέχεται να σου έχει συμβεί πρόσφατα, αλλά στοιχηματίζω ότι ήταν μια μεμονωμένη δόση φιλικότητας σε έναν εχθρικά διαμορφωμένο από εμάς κόσμο.
Ζούμε σε έναν κόσμο απρόσωπο όπου ο καθένας πράττει καθημερινά βασικά πράγματα με έναν διεκπεραιωτικό τρόπο, τέτοιον που το ενδιαφέρον του για τους γύρω του έχει εξατμιστεί. Ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με τρόπο που μόνο εμείς γνωρίζουμε, δε μοιραζόμαστε βιώματα, εμπειρίες και αδιαφορούμε προκλητικά για τα αντίστοιχα των διπλανών μας. "Τι φιλοσοφικές αρλούμπες μας λέει πάλι αυτός;" Έλα, παραδέξου ότι έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου σου πέρασε αυτή η σκέψη από το μυαλό. Για να συνεχίζεις την ανάγνωση, όμως, κάτι περιμένεις από εμένα. Να σε πείσω γι' αυτές τις "αρλούμπες" προφανώς.
Πάρε παράδειγμα μία καθημερινή μέρα σου και θα δεις πόσο απρόσωπη είναι η κοινωνία μας. Περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου ο διπλανός σου φοράει ακουστικά, ακούει τη μουσική ΤΟΥ, ζει σε έναν δικό ΤΟΥ κόσμο. Έχει επιλέξει - γιατί για επιλογή πρόκειται - να μην ακούσει την καλημέρα σου, να μη βοηθήσει την κυρία με το καρότσι που πιθανόν να χρειάζεται τη βοήθειά του για να επιβιβαστεί, ούτε και να πει ο ίδιος μια καλημέρα στον οδηγό του λεωφορείου που τον μεταφέρει καθημερινά στο χώρο εργασίας του. Στη δουλειά σου/στο πανεπιστήμιο οι συνάδελφοι/συμφοιτητές σου δεν ενδιαφέρονται να μάθουν πως πέρασες το προηγούμενο βράδυ, δε θα σου κάνουν εύκολα εκείνο το κοπλιμέντο για το καινούριο μπλουζάκι που μόλις την προηγούμενη μέρα αγόρασες για να εντυπωσιάσεις και όλη την ημέρα θα ακούς τα παράπονά τους δίχως ίχνος ενσυναίσθησης για τις δικές σου ανάγκες. Αργότερα στο γυμναστήριο, σε έναν χώρο όπου με τους περισσότερους ανθρώπους περνάς 6-7 ώρες την εβδομάδα μαζί τους, δίχως να το έχεις αντιληφθεί, δίχως να τους γνωρίζεις, το περιβάλλον φωνάζει "Άσε με να κάνω τη δουλειά μου και κοίτα τη δική σου" και αναβλύζει μία τοξικότητα που επιβεβαιώνουν εκείνα τα μεγάλα ακουστικά που τοποθετούνται στα μικρά αυτιά όλων και δηλώνουν ότι "φίλε δεν έχω καμία όρεξη για κουβέντα". Λες και άμα ανταλλάξεις δυο σκέψεις μαζί του θα μειωθεί ο ρυθμός της μυϊκής υπερτροφίας του. Το καλύτερο, ωστόσο, συμβαίνει στη βόλτα σου για το βραδινό ποτό. Ή μάλλον το χειρότερο. Ο κόσμος αρνείται να σε κοιτάξει στα μάτια. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει από φόβο μήπως εκτεθεί στα βλέμματα ή αν θεωρείται φυσιολογικό εξαιτίας της ψευδαίσθησης που έχει καλλιεργηθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως το πραγματικό βλέμμα αντανακλά σε εκείνο το like που θα κερδίσει εκεί.
Το ζεις καθημερινά. Ίσως να μη νιώθεις την αδιαφορία και την απέχθεια στα πρόσωπα των άλλων ανθρώπων. Ίσως να το θεωρείς φυσιολογικό. Δεν είναι! Ο άτυχος Αντώνης το έζησε εκείνη τη δυστυχή βραδιά στο λιμάνι του Πειραιά, όταν η ίδια η ζωή του δε στάθηκε εμπόδιο στη διεκπεραιωτική και απρόσωπη στάση των υπαλλήλων του πλοίου που απλά "έπρεπε να να κάνουν τη δουλειά τους". Μάλλον δεν ήταν άτυχος ο Αντώνης. Άτυχοι είμαστε εσύ και εγώ που αδυνατούμε πλέον να κοιταχτούμε πρόσωπο με πρόσωπο και να αντιληφθούμε ότι κάτι κάνουμε λάθος. Κάπου στο δρόμο χαθήκαμε και ο προορισμός έγινε αυτοσκοπός και όχι η επιβράβευση για όλες εκείνες τις στάσεις στο ταξίδι που που μας κάνουν να νιώθουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου