Σκόρπιες σκέψεις

 Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο μήνα στα ΑΕΙ δεν έχει προηγούμενο στην κλίμακα του παραλόγου. Ή μήπως έχει; Η απάντηση κρύβεται μέσα στο εκάστοτε πρίσμα που ο καθένας έχει επιλέξει να παρακολουθήσει τα γεγονότα. Στην παρούσα φάση θα εστιάσω στην αντίδραση των φοιτητών απέναντι στο νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ και όχι το περιεχόμενό του αυτό καθαυτό. Κάτι που μέσα από το δικό μου πρίσμα ξεπερνά τα όρια του παραλόγου.  Όλοι γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία των σχολών των ΑΕΙ τέλει πανελλαδικά υπό κατάληψη. Κάποια από αυτά για τουλάχιστον ένα μήνα, ενώ άλλα -προς τιμήν τους- την έχουν προσφάτως τερματίσει. Πιστεύουν, λένε, πως αυτός είναι ο ιδανικότερος τρόπος διαμαρτυρίας και ότι μ'αυτόν θα καταφέρουν να επιτύχουν το σκοπό τους. Οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία και την αυταπάρνησή τους για συμμετοχή στον αγώνα. Μήπως, όμως, η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική; Μήπως στην προσπάθειά τους να "τερματίσουν" το κοντέρ των κινητοποιήσεων έχασαν κάπου στο δρόμο τ

 Ανέκαθεν η κατεύθυνση ήταν πιο σημαντική από την ταχύτητα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων της σύγχρονης εποχής βαδίζει στο πουθενά, αλλά το πράττει γρήγορα. Η ψευδαίσθηση της ανάγκης για επιτάχυνση της εκπλήρωσης ενός στόχου προκαλεί συχνά σύγχυση, με αποτέλεσμα αυτός να γίνεται ολοένα και πιο ασαφής. Είναι η κατεύθυνση υπεύθυνη για τον καθορισμό των πράξεων που μας υπενθυμίζουν τον τερματισμό του δρόμου και όχι η ταχύτητα με την οποία κινδυνεύεις να σκοντάψεις πάρα να τερματίσεις.  Ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται από τον συνδυασμό των σκέψεων και των συμπεριφορών του. Όταν κάποιος είναι βυθισμένος στις σκέψεις του και δεν τις εξωτερικεύει είναι απίθανο να κατανοήσεις τον σκοπό του, την κατεύθυνσή του. Αντιθέτως, όταν συμπεριφέρεται ταχύτατα δίχως να προηγούνται ορθές σκέψεις, κάπου θα οδηγηθεί γρήγορα, όμως πιθανώς να έχει αλλάξει πολλές κατευθύνσεις. Ο καθορισμός ενός στόχου και της κατεύθυνσης της οποίας θα τον υποδεικνύει απαιτεί ισχυρό χαρακτήρα. Απαιτεί συνθέτες και ταυτόχρον

  Στην αρχή σε σοκάρει, ύστερα σε τρομοκρατεί, όμως όσο περισσότερο ακούς γι' αυτό προβληματίζεσαι, είτε είσαι γονιός είτε όχι, και ελπίζεις να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, όχι μόνον ανταποκρίνεται σ' αυτήν, αλλά την έχει διαμορφώσει τόσο δραματικά, σε σημείο που πλέον συνιστά ενά από τα μείζοντα προβλήματα της ελληνικής -τουλάχιστον- κοινωνίας. Ο λόγος γίνεται για την παραβατικότητα των ανηλίκων και τις επιπτώσεις που αυτή επιφέρει τόσο στους ίδιους, όσο και την ίδια την κοινωνία.   Οι αστρονομικοί αριθμοί συλλήψεων ανηλίκων που καταγράφονται τους τελευταίους μήνες μαρτυρούν το πρόβλημα, αφήνουν όμως αναπάντητα τα ερωτήματα όσον αφορά στην αιτιολογία του. Μερικά από τα πιο συχνά αδικήματα περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων ληστείες, προκλήσεις σωματικών βλαβών, κατοχή όπλων και ναρκωτικών και συμμετοχή σε εγκληματικές οργανώσεις. Συμμετοχή-σε-εγκληματικές-οργανώσεις. Ανήλικοι... Δεν πιστεύω να έπεσε κανένας από τα σύννεφα στο άκουσμα της ηλικίας του δράστη που συν

 Πόσο εύκολα αλλάζουν οι συνθήκες από τη μία στιγμή στην άλλη. Πόσο εύθραυστος είναι πλασμένος ο κόσμος μας. Μπορεί να μην το νιώθεις, αλλά όταν έρθει η δική σου στιγμή συμπαρασύρεσαι απ' το ρέμα και πλέον επιστροφή δεν υπάρχει. Ένας άνθρωπος το βίωσε εχθές. Ήταν η στιγμή του. Εκείνη τη στιγμή μαύρισαν όλα. Για τον ποδοσφαιριστή, τον γιατρό του αγώνα, τον αθλητισμό, τη δημοσιογραφία, αλλά και για τον ποδοσφαιριστή-γιατρό-προπονητή-δημοσιογράφο του πληκτρολογίου. Πιο πολύ, όμως, για έναν εξαιρετικό επιστήμονα και ξεχωριστό άνθρωπο, με εμπειρία όσο λίγοι συνάδελφοί του παγκοσμίως πάνω στην αθλητική τραυματιολογία, ο οποίος μετατράπηκε χθες σε σάκο του μποξ, γιατί? Διότι ξέχασε να ειδικευτεί ΚΑΙ στην ΩΡΛ, δεν κατείχε (όπως και κανένας γιατρός, σε κανένα γήπεδο παγκοσμίως) τα εργαλεία και τα μέσα για μία πλήρη ΩΡΛ εξέταση και το πιο αστείο από όλα, επειδή είχε φωτογραφηθεί στο παρελθόν με αθλητές και παράγοντες από όλα τα μήκη κύματος της χώρας.  Το τι ακούστηκε-γράφτηκε εχθές για αυτό

Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου χαμογέλασε κάποιος άγνωστος στο δρόμο, χωρίς να έχει κάποιο κρυφό κίνητρο; Πότε θυμάσαι τελευταία τον εαυτό σου να χαιρετά κάποιον εγκάρδια και να ενδιαφέρεται πραγματικά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άλλος και να μην αρκείσαι σε ένα απλό "επ, τι λέει;" ή "καλά είσαι; τα λέμε"; Πιθανότατα θα χρειαστεί να ανατρέξεις σε ένα παρελθόν που ήσουν ένας άλλος εαυτός σου, μια άλλη εκδοχή αυτού που τρέφεις αυταπάτες ότι είσαι ακόμα. Ενδέχεται να σου έχει συμβεί πρόσφατα, αλλά στοιχηματίζω ότι ήταν μια μεμονωμένη δόση φιλικότητας σε έναν εχθρικά διαμορφωμένο από εμάς κόσμο.  Ζούμε σε έναν κόσμο απρόσωπο όπου ο καθένας πράττει καθημερινά βασικά πράγματα με έναν διεκπεραιωτικό τρόπο, τέτοιον που το ενδιαφέρον του για τους γύρω του έχει εξατμιστεί. Ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με τρόπο που μόνο εμείς γνωρίζουμε, δε μοιραζόμαστε βιώματα, εμπειρίες και αδιαφορούμε προκλητικά για τα αντίστοιχα των διπλανών μας. "Τι φιλοσοφικές αρλού

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί απέτυχε εκείνη η δίαιτα που κάνατε ή γιατί η ετήσια συνδρομή σας στο γυμναστήριο κατέληξε να είναι μία μηνιαία τουριστική εξόρμηση, ή ακόμα και γιατί δεν ολοκληρώσατε εκείνο το βιβλίο που με τόσο ενθουσιασμό ξεκινήσατε να διαβάζετε? Είμαι σίγουρος πως το έχετε κάνει και προβληματίζεστε με την αδυναμία να διατηρήσετε μία συνήθεια έως ότου εκπληρωθεί ο μεγάλος σας στόχος. Το καλό σε όλη αυτήν την ιστορία είναι ότι θέτετε ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, και αυτό υποδηλώνει ότι επιθυμείτε και έχετε την όρεξη για αλλαγές. Το κακό έγκειται στο γεγονός ότι αυτές οι αλλαγές είναι και αυτές μεγάλες.  Σε λιγότερο από ένα μήνα θα τρέξω 10 χιλιόμετρα και στοχεύω σε έναν καλό χρόνο. Όμως απέχω από κάθε είδους γυμναστικής τους τελευταίους δύο μήνες. Ποιό πιστεύετε ότι θα είναι το αποτέλεσμα αν σήμερα επιχειρήσω να τρέξω αυτήν την απόσταση στο χρόνο που επιθυμώ? Σας εγγυώμαι ότι είναι ανέφικτο χωρίς να καταλήξω στο νοσοκομείο. Κάθε στόχος είναι μεγάλος για τον καθέναν από εμάς ξεχωριστά